Veel vrouwen vinden het verschrikkelijk, maar ik hou ervan. De spanning vooraf, de ongemakkelijke stiltes en vooral nieuwe mensen leren kennen. Als single in onze hoofdstad date ik dan ook heel wat af. De afgelopen tijd heb ik behoorlijk wat spannende perikelen meegemaakt die het vertellen waard zijn. Geniet dus mee van mijn date-avonturen!

In de liefde gaat het niet altijd over rozen. In mijn leven ook zeker niet. Ik was helemaal verliefd en had bij wijze van spreken de tafelschikking en het bruidsboeket voor onze bruiloft al uitgezocht. Die avond zou ik ‘het onderwerp’ aansnijden, hij zou in mijn armen vallen en vanaf dat moment zouden we een lang en gelukkig leven leiden. Helaas liep dat even anders. Blijkbaar had ik zijn signalen compleet verkeerd geïnterpreteerd en waren de laatste weken voor hem vooral lang leve de lol. Het lag niet aan mij. Het lag aan hem, hij was niet klaar om zich te binden. Je kent het wel.

Mijn hart was gebroken. Liefdesverdriet, al een dikke week. Ik keek drie keer The Notebook en at drie bakken Ben & Jerry’s Peanutbutter. Ik liep ook flink wat kilometers hard, dat was ook wel nodig met al dat ijs en chocolade. Mijn vriendinnen gingen eerst mee in mijn huilbuien. Hij was een eikel en ik verdiende veel beter. Ik luisterde naar James Blunt, John Mayer en Adele. Na een week werd het tijd dat ik mezelf oppakte en verder ging met mijn leven. Mijn vriendinnen kwamen met het bekende advies: ‘To get over someone, get under someone’. En dus begon ik weer vol overgave naar rechts te swipen.

Jonas uit Delft was mijn eerste match en na een paar dagen geappt te hebben, leek het hem wel leuk om af te spreken. Ik moet zeggen dat appen de nodige afleiding bood en dus had ik best wel zin om naar Delft af te reizen. In de trein luisterde ik naar ‘Strong enough’ van Cher, ‘You Oughta Know’ van Alanis Morisette en ‘R U Kiddin Me’ van Anouk. Gewoon om mezelf wat kracht in te zingen.

Ik ken de stad Delft echt totaal niet en ben dus blij dat Jonas me komt halen. We lopen een stukje door het centrum en kiezen uiteindelijk een gezellig terrasje uit om wat te drinken.

‘Heb jij vaak Tinder-dates eigenlijk?’

Ik begin te lachen. ‘Je weet dat hier geen goed antwoord op bestaat he’. Zeg ik. ‘Ik bedoel als ik nu zeg dat dit mijn tiende date is, kom ik hopeloos over. Maar als ik zeg dat het mijn eerste Tinderdate is, dan is dat waarschijnlijk ook weer raar.’

Hij kijkt me ineens diep in mijn ogen aan.

‘Ik heb twee keer eerder via Tinder gedate, maar dat was echt een ramp. Ik wilde het er bijna vanaf gooien, maar toen kwam jij voorbij. Ik weet niet… Je sprak me aan’.

Hij lijkt het te menen. Wat zeg je terug op zo’n moment?

‘Ik vond het fijn dat jij jezelf niet zo serieus nam, dat sprak mij aan jou aan’.

Ik kijk trots voor me uit. Dat heb ik mooi bij elkaar verzonnen, soms heb ik echt het gevoel dat er een oscar-winnende actrice aan mij verloren is gegaan.

Het is eigenlijk best gezellig. We drinken wijn en kletsen over onze familie. We blijken allebei namelijk de jongste uit een groot gezin te zijn. Omdat het leuk is, bestellen we naar loop van tijd wat te eten. Hij bestelt de hamburger, ik de saté. Eigenlijk heb ik zin in spareribs, maar ja, hoe eet je dat charmant op een eerste date?

Na het eten bestellen we cheesecake. Allebei eentje uiteraard, toetjes delen daar doe ik niet aan. Door de gezelligheid vergeet ik de tijd. Om half 1 kijk ik verschrikt op mijn telefoon.

‘K*t, het is al half 1. Rijden er nog treinen naar Amsterdam?’

‘Geen idee, je kan ook bij mij slapen als je wil?’

Ook al vind ik het best een prima gast, daar zit ik echt niet op te wachten.

‘Nee, ik moet morgen best vroeg weer naar school, dus ga liever nog naar huis.’

Ik kijk op mijn telefoon. ‘Nog een trein om 1 uur, redden we dat?’

‘Ja als we nu weggaan halen we dat makkelijk, laten we gaan.’

Onderweg vertelt hij over een nieuw project waar hij op z’n werk mee bezig is. Het interesseert me wel maar mijn gedachten zijn ergens anders. Ik ben blij dat hij niet aandrong om samen te slapen. Dat siert hem. Als we bijna bij het station zijn trilt mijn telefoon. Een WhatsAppje.

‘Hoi Britt, hoe gaat het met je?’

Het was bijna gelukt. Ik was hem bijna vergeten. Maar helaas, met dat ene berichtje word ik weer keihard op de feiten gedrukt en voel ik mijn hart weer in duizend stukjes breken. Uiteraard laat ik niks aan Jonas merken. Het wordt tijd om afscheid te nemen. Hij bedankt me voor  de leuke avond. Ik moet iets terug gaan zeggen maar voel dat ik de controle over mijn emoties verlies.

De gigantische brok in mijn keel komt naar boven. Ik loop rood aan en  begin dan opeens uit het niets te huilen. Mijn schouders en ademhaling gaan zich ermee bemoeien en ik jank als een klein kind. Hij pakt me vast.

‘Dit is zo gênant.’ Probeer ik uit te brengen met mijn hoofd tegen z’n schouder.

‘Bedankt.’ Zeg ik half hyperventilerend als ik me omdraai en wegloop. Hij staat er wat beteuterd bij en weet duidelijk niet wat ‘ie met de situatie aan moet.

In de trein terug blijven de tranen maar komen. Ik zet muziek op en kijk naar buiten terwijl ik me inbeeld dat ik in een zielige videoclip speel. Ik stuur hem een berichtje dat ik op het moment niet zo lekker in mijn vel zet en voorlopig niet meer wil afspreken.  Sorry Cher, ik ben nog lang niet ‘Strong Enough’.