Veel vrouwen vinden het verschrikkelijk, maar ik hou ervan. De spanning vooraf, de ongemakkelijke stiltes en vooral nieuwe mensen leren kennen. Als single in onze hoofdstad date ik dan ook heel wat af. De afgelopen tijd heb ik behoorlijk wat spannende perikelen meegemaakt die het vertellen waard zijn. Geniet dus mee van mijn date-avonturen!

Ik ging, zoals ik wel vaker doe, naar een optreden kijken in Paradiso. Soms ga ik daar heen met vriendinnen. Maar als ik niemand kan vinden die mee wil, ga ik net zo makkelijk alleen. Die avond ging ik in mijn eentje de band Night Beats te gaan bewonderen.

Omdat ik met mijn 1.65 niet altijd even goed kan zien besluit ik te verplaatsen. Door mijn charmes in de strijd te gooien kan ik vast wel wat meters naar voren komen. Na een stukje gelopen te hebben kijk ik opeens tegen een mannenrug aan. Ik tik hem aan.

‘Sorry, ik kom even voor je staan je kunt toch wel over me heen kijken.’
‘O, ja hoor. Dat is prima.’ Fluisterde hij terug.

Terwijl ik een grote stap voor hem langs zet kijk ik naar z’n arm. Die tatoeage heb ik eerder gezien. Omdat ik inmiddels voor hem sta kan ik niet meer echt onopvallend omkijken. Een paar nummers lang probeer ik me te bedenken waar ik deze persoon van ken. Hij praat tegen zijn vriend en ook de stem komt me bekend voor. Ineens weet ik het. Dit is de zanger van die ene Nederlandse band. Aan de ene kant wil ik graag een gesprek met hem aanknopen, aan de andere kant weet ik zelf hoe irritant het is als mensen willen kletsen als jij de muziek probeert te horen. Ik besluit dus tot na het concert te wachten. Ondertussen luister ik uiteraard wel zijn hele gesprek af. (Zou iedereen doen in die situatie toch?) Veel snap ik er overigens niet van. Het gaat over het merk drumstel op het podium en de speelstijl van de gitarist. Het blijkt erg ‘oldschool’ te zijn, op een ‘surf’ manier. Hij slaat schijnbaar de snaren hard aan zoals Dan Auerbach van The Black Keys.

Ik bedenk me ineens dat ik pas echt indruk maak als ik met wat muziektermen ga smijten. Ik heb ze natuurlijk afgeluisterd. Zou dat opvallen? Ik besluit het erop te wagen.
‘De gitarist deed me trouwens een beetje denken aan die gast van The Black Keys. Of ja, de manier van spelen dan.’
‘Wauw, ja inderdaad dat zei ik nog tegen mijn vriend net. Jij hebt The Black Keys dus ook wel eens live gezien.’
‘Ja, vet zijn ze he’ lieg ik.
We staan nog en tijdje met elkaar te praten midden in de zaal als de security ons komt vragen om toch echt naar buiten te gaan. Eenmaal buiten zeg ik dat ik met de fiets ben, hij blijkt in Haarlem te wonen en moet dus nog een klein stukje rijden. We wisselen nummers uit en als ik naar de naam in mijn telefoon kijk valt alle eventuele twijfel die ik nog had over of het hem wel echt was weg. De naam klopt namelijk met Wikipedia.

De volgende ochtend als ik wakker word heb ik een appje van hem. Hij vond het erg gezellig en vraagt wat ik vandaag allemaal ga doen. Ik vertel hem over mijn planning, hij heeft vrij en blijft nog even in bed liggen. In de middag gaat hij naar de supermarkt om boodschappen te doen. Hij wil lasagne gaan maken en laat dat nou net mijn lievelingseten zijn. En zo ligt de uitnodiging er ineens en stap ik om half zes in de trein richting Haarlem. We gaan samen lasagne maken.

Ik ben best zenuwachtig als mijn vinger op de bel drukt. Gelukkig valt de spanning meteen weg als hij de deur opendoet. Hij woont in een mooi appartement in de binnenstad. De woonkamer staat, zoals ik kon verwachten, vol met gitaren.
‘Nou, laten we maar meteen beginnen met koken’ zegt hij terwijl hij voor me de keuken in loopt.
‘Zal ik snijden of zal ik het gehakt bakken?’
‘Als jij de groentes snijdt dan doe ik de rest wel. Ik kan echt best wel goed koken en vindt het altijd fijn om dan mijn eigen gang te gaan in de keuken’.
Ik moet een beetje lachen omdat ik denk dat hij een grapje maakt en doe braaf wat me wordt opgedragen. Ik begin de groentes te snijden terwijl hij zich achter het fornuis begeeft. We kletsen over het optreden van gisteren. Al snel gaat het over zijn eigen carrière, hoe het is begonnen en dat ze nu bezig zijn met een nieuw album. Ik zie aan z’n gezicht dat hij zichtbaar trots is. Als ik eigenlijk het volgende onderwerp wil aansnijden blijft hij maar doorpraten over waarom zijn band zo uniek is. Ook zegt hij dat als ze in Amerika gewoond hadden waarschijnlijk allang wereldberoemd waren geweest. De lasagne staat inmiddels in de oven en we besluiten op de bank te gaan zitten.

Ineens zegt hij uit het niets: ‘Ik ben leuk he’.
Ik voel een soort shock door mijn lichaam gaan en ik weet niet hoe ik op deze opmerking moet reageren. Volgens mij lachte ik een beetje dom opzij. De TV staat aan en dat is maar goed ook. Deze opmerking moet ik even verwerken. Fijn dat meneer zoveel zelfvertrouwen heeft maar dat zeg je toch niet over jezelf.

We eten de lasagne op. Ik zeg dat het lekker is en dat is het ook. Hij heeft alle reden om over zijn kookkunsten op te scheppen. Onder het eten besluit ik dat het misschien beter is om die opmerking van net te vergeten. Tot die tijd hadden we het hartstikke gezellig. Dus misschien is meneer helemaal niet zo vol van zichzelf en was het gewoon een klein foutje.

Je voelt hem waarschijnlijk al aankomen: het was geen foutje. Na het eten staat hij op om de borden af te ruimen. Als hij weer plaatsneemt naast me op de bank zegt hij:
‘Ga je me nog zoenen trouwens, dat is toch wat je wil?’
Wauw. Ik zucht van verbazing. Zo’n zucht die je altijd bij de dokter moet doen als de stethoscoop op je borst ligt.
‘Uhm, nou, ja. Weet ik niet.’
Voor mij is dit echt de druppel. Gelukkig had hij vanavond nog een afspraak en zou ik sowieso niet te lang kunnen blijven. Ik probeer het gesprek luchtig te houden en praat over de band die op dat moment bij DWDD speelt. Na een half uur ben ik er wel klaar mee. Ik pak mijn spullen, hij loopt achter me aan richting voordeur.

‘Nou, bedankt voor de gezelligheid en het eten.’ ondertussen trek ik mijn jas aan.
Opeens pakt hij me vast en zoent me vol. Z’n ene arm loopt via mijn schouder naar mijn rug terwijl z’n andere hand mijn kin vastpakt.
Laten we zeggen dat ik wel eens op een meer tedere manier gezoend ben.
‘Nou, heb je toch nog wat je wil.’ Zegt hij

In de trein probeer ik me te realiseren wat er allemaal fout ging. Gaf ik hem echt zo overdreven het gevoel dat ik hem leuk vond? Is hij echt zo vol van zichzelf en zou dit dan door de bekendheid komen? Zal ik hem nog appen voor het recept van die lasagne?