Veel vrouwen vinden het verschrikkelijk, maar ik hou ervan. De spanning vooraf, de ongemakkelijke stiltes en vooral nieuwe mensen leren kennen. Als single in onze hoofdstad date ik dan ook heel wat af. De afgelopen tijd heb ik behoorlijk wat spannende perikelen meegemaakt die het vertellen waard zijn. Geniet dus mee van mijn date-avonturen!

Ja, wat kan ik er van zeggen. Toen ik hem voor het eerst zag was ik erg onder de indruk. Hij stond op straat voor goede doelen te werven. Heel nobel van hem, al kreeg hij er waarschijnlijk erg goed voor betaald. Meestal wimpel ik deze types af door te zeggen dat ik nog geen achttien ben. Misschien niet heel geloofwaardig maar het werkt altijd. Als ik in een lollige bui ben zeg ik dat ik onder curatele sta en dus handelingsonbekwaam ben. Daar trapte hij helaas niet in. Ik had tijd en was eigenlijk wel benieuwd naar de verkooptechnieken die hij toe zou passen. Die heb ik ten slotte allemaal uitgebreid op de UVA geleerd.

‘Maar waarom wil je dan geen maandelijkse bijdrage leveren?’
‘Nou gewoon, dan zit ik weer ergens aan vast en ik vergeet het op te zeggen. Ik wil gewoon geld geven aan het goede doel als ik daar zin in heb.’ Antwoorde ik.

‘Oke, nou dat kan ik regelen hoor. Je schrijft je nu in en vanavond als je een mailtje krijgt dan schrijf je je gewoon meteen weer uit.’ Hij kwam demonstratief voor me staan zodat ik niet door kan lopen.

‘Wat is je naam? Laat me gokken. Ik denk iets van Lynn of Kelly?’ Hij keek me schuin aan terwijl hij z’n invulformulier onder mijn neus duwde. ‘Nee ik ga het echt niet doen’ zeg ik.

‘Oke, oke, oke, ik hou op. Eigenlijk mag ik dit helemaal niet doen onder werktijd maar zou ik dan wel je nummer mogen?’ Hij pakte z’n telefoon uit z’n zak.
‘Vooruit dan.’

‘Britt. Die naam had ik niet bij je verwacht. ‘

‘Ik ga je appen.’ Riep hij nog terwijl ik al doorliep.

Na een aantal dagen over en weer te hebben geappt, was het tijd voor de date. Het werd een koffiedate, omdat we allebei alleen in de middag nog tijd hadden. We spraken af in het Hoxton, dit is een hotel in Amsterdam waar altijd alleen maar modemeisjes lunchen en hippe freelancers aan het werken zijn. Zoals je zult begrijpen kom ik er graag. Ik was op tijd, te vroeg eigenlijk en zocht een plekje uit. Ik zat nog geen minuut of er kwam al een meisje in een hip blauw jurkje vragen wat ik wilde drinken. Cappuccino leek we wel geschikt voor de gelegenheid. Het meisje vroeg welke melk ik wilde, ze had magere, geiten, soja of kokos. Ik wilde normale melk, dat leek ze wat raar te vinden. Hij arriveerde tegelijk met mijn cappuccino en kwam naast me zitten op de bank. Toffe kleren had hij aan. Een blouse met allerlei felle kleuren waarschijnlijk gekocht bij de episode, afgetrapte dr. Martens en een zwarte broek.

‘Koud is het vandaag he.’ Begon ik het gesprek.

‘Ja de winter komt er weer aan, ik vind die kou altijd wel gezellig’.

We kletsen gezellig door. Hij dronk cappuccino met sojamelk, dat vond ik eigenlijk het enige minpunt aan hem. Hij studeerde ook aan de UVA een master Business Administration en woonde al vier jaar in Amsterdam. Toen we het over onze opleiding kregen viel het me voor het eerst op.

‘Jij hebt vier jaar in Breda gestudeerd he, is dat een beetje een leuke stad?’

Het gesprek ging ineens over het uitgaan in Breda en de toffe tijd die ik daar had gehad. Ook zei ik dat ik zoveel had geleerd op mijn opleiding.

‘Ja, want je bent ook in Amerika geweest toch?’

Ik vertelde over de zomer van 2013 waarin ik in Amerika een TV show had gemaakt. Ineens begon hij over voetbal, hij had zelf namelijk z’n hele leven gevoetbald.

‘Ik heb altijd gekorfbald. Dat doe ik inmiddels weer, maar dan alleen trainen in een studententeam.’ Ik nam een slok van mijn cappuccino die inmiddels koud geworden was.

‘Ja, op best hoog niveau toch? Althans ik zag een paar kampioenfoto’s op je Facebookpagina?.’

Oke dat was duidelijk. Hij heeft dus mijn hele tijdlijn door gescrold. Dat is natuurlijk niet erg, iedereen doet dat. Geloof me, ik heb me wel eens uren vermaakt met de Facebookpagina’s van exen of scharrels. Maar hij zei het dus gewoon, zonder enige schaamte. Misschien was het ook ergens wel schattig dat hij zoveel moeite had gedaan om in mijn leven en interesses te duiken.

‘Ga je nog vaak terug naar Limburg? Al je zussen wonen daar toch?

Ik antwoorde iets in de trant van: ‘Ja, ga nog wel vaak terug maar heb geen OV meer dus het kost heel veel geld.’
‘Hoe is het met je neefje? Hij is net vier maanden oud zag ik’.

Ik schrok. Hij had dus niet alleen mijn eigen Facebookpagina uitgekamd maar ook die van mijn zussen. Hoe kon hij anders weten dat mijn neefje deze week precies vier maanden oud was. Dit was niet schattig meer. Dit was psycho. Ik wilde er zo snel mogelijk vandoor. Moest ik heel hard wegrennen? Misschien dat hij dan wel een pistool zou trekken. Zou dit allemaal een vooropgezet plan kunnen zijn? Wellicht was hij geheimagent en waren ze een criminele organisatie op het spoor die ze op de een of andere manier naar mij had geleid. Ik verwachtte eigenlijk dat elk moment het arrestatieteam van de FBI kon binnen vallen. Mijn fantasie sloeg weer eens op hol.

‘Zal ik zo even gaan betalen? ik heb vanavond nog een etentje.’ Ik schrok wakker uit mijn fantasie.

‘Ja, ik loop met je mee.’ Terwijl we naar de kassa liepen keek ik stiekem toch even achter de bank. Geen FBI. Ik had dus gewoon met een gekkie te maken.